"Ang Pulong amo ang matuod nga kapawa"

Ebanghelyo subong nga Adlaw (Juan 1:1-18)

Martes (Disyembre 31)

Sa wala pa matuga ang kalibutan, yara na ang Pulong. Ang Pulong kaupod sa Dios, kag ang Pulong Dios.

Halin gid sa ginsugoran ang Pulong kaupod sa Dios.

Paagi sa Pulong gintuga sang Dios ang tanan, kag wala sing may natuga kon indi paagi sa iya. 

Ang Pulong amo ang ginahalinan sang kabuhi, kag ini nga kabuhi nagdala sing kapawa sa mga tawo.

Ang kapawa nagasiga sa kadudolman, kag ang kadudolman wala makadaug sang kapawa.

Ang Dios nagpadala sang iya manugbalita, ang tawo nga ginahingalanan kay Juan, nga nagkari sa pagsugid sa mga tawo nahanungod sang kapawa. Ginsugiran niya sila agod ang tanan magpamati sang mensahi, kag magtuo.

Sia mismo indi amo ang kapawa, kundi nagkari siya sa pagsugid nahanungod sang kapawa.

Ang Pulong amo ang matuod nga kapawa nga nagakari sa kalibutan kag nagaiwag sa tanan nga mga tawo.

Ang Pulong yara na nga daan sa kalibutan. Ang kalibutan gintuga sang Dios paagi sa iya, pero ang kalibutan wala magkilala sa iya.

Nagkari sia sa iya kaugalingon nga banwa, pero ang iya mga kasimanwa wala magbaton sa iya. 

Pero may yara gid man nga nagbaton kag nagtuo sa iya. Gani ini sila ginhatagan sing kinamatarong nga mangin-anak sang Dios.

Nangin-anak sila sang Dios indi sa tawuhanon nga paagi sa bagay nga natawo sila nga may tawuhanon nga amay, kundi ang Dios mismo amo ang ila Amay.

Ang Pulong nangintawo kag nagpuyo sa tunga naton. Nakita naton ang iya himaya nga puno sang grasya kag kamatuoran; ini amo ang himaya nga nabaton niya subong bugtong nga Anak sang Amay.

Nagpanaksi si Juan nahanungod sa iya, kag nagsinggit, "Amo ini sia ang akon ginsiling sa inyo nga magakari nga ulihi lang sa akon, pero labaw pa sia sa akon, kay sa wala pa ako matawo, yara na siya!"

Gikan sa kabuganaan sang iya manggad ginhatagan niya kita tanan sang nagadinasundason nga mga bugay.

Ang Kasuguan ginhatag sang Dios paagi kay Moises, pero ang grasya kag kamatuoran nag-abot sa aton paagi kay Jesu-Cristo.

Wala sing bisan sin-o nga nakakita sa Dios, kundi ang bugtong nga Anak nga Dios, nga yara sa luyo sang Amay, amo gid lamang ang nakakita sa Dios. Sia amo ang nagpahayag sa iya. 

***

Reflection of the Daily Gospel:

“A peaceful stillness compassed everything and the night in its swift course was half spent. Your all-powerful Word, Lord, bounded from heaven's royal throne” (Wsd 18,14-15).This scriptural text sets out the most holy time when God's all-powerful Word came down to us to tell us of our salvation. Leaving the most intimate depths of the Father it came down into a mother's womb...

“When the night was half-spent”: all was shrouded in the silence of midnight – between the prophets who were no longer shouting out their cry and the apostles who were about to do so... What a wonderful coming, during this midnight silence, for a “mediator between God and man” (1Tm 2,5)... who takes on mortality to save mortals and who will save the dead by his death! In his mediating role he is the “doer of saving deeds in the midst of the earth” (Ps 74[73].12): he died on a cross, “lifted up from the earth” (Jn 12,32) between heaven and earth, a symbol of reconciliation between heaven and earth...

“When night was in the midst of its course”. What is that night? Perhaps it means that period in which, from the beginning of the world to the end of time, the descendants of Adam live in this darkened Egypt, in the thick darkness of their ignorance and wholly unable to see one another (cf. Ex 10,21f.). Indeed, can we see other people when we cannot see their heart? Taking advantage of that darkness covering every heart, deception and lies make themselves at home there... It was in the middle of that night, amongst “those who were seated in darkness” (Lk 1,79; Is 42,7), that “the true light” came “who enlightens everyone coming into this world”. This is the light that will truly cast out all darkness when it will “bring to light what is hidden in darkness and will manifest the motives of our hearts” (1Cor 4,5).