Nagsiling pa gid si Jesus, "Ang paghari sang Dios pareho sa isa ka tawo nga manuglakat sa iban nga lugar. Gani gintawag niya ang iya mga suluguon kag gintugyan sa ila ang iya kuwarta agod inegosyo nila.
Ang kada isa sa ila ginhatagan niya suno sa ila masarangan sa pagnegosyo. Ang isa ginhatagan niya sing 5,000, ang isa 2,000, kag ang isa pa gid ginhatagan niya sing 1,000. Dayon naglakat siya.
Ang suluguon nga nakabaton sang 5,000 nagnegosyo dayon kag nakaganansya siya sing 5,000.
Amo man ang ginhimo sang nakabaton sang 2,000, kag nakaganansya siya sing 2,000.
Pero ang nakabaton sang 1,000 naglakat kag nagkutkot sa duta, kag ginlubong niya ang kuwarta nga ginhatag sang iya agalon agod inegosyo.
"Sang ulihi nagbalik ang ila agalon kag gintawag niya ang iya mga suluguon agod magsuma sila sang iya kuwarta nga ginpanegosyo sa ila.
Ang suluguon nga nakabaton sing 5,000 nagpalapit kag ginhatag niya sa iya agalon ang 5,000 nga kapital pati ang 5,000 nga iya ganansya. Nagsiling siya, 'Indi bala ginhatagan mo ako sang 5,000? Ti ari ang sa akon. Nakaganansya pa gid ako sing 5,000.'
Kag nagsiling ang iya agalon, 'Maayo ka nga suluguon! Masaligan ka! Kag tungod nga masaligan ka kag maayo magpatikang sang diutay nga kantidad, karon itugyan ko sa imo ang mas dako pa gid nga kantidad. Dali, magkalipay ka upod sa akon!'
Ang suluguon nga nakabaton sing 2,000 nagpalapit man. Nagsiling siya sa iya agalon, 'Indi bala nga ginhatagan mo ako sing 2,000? Ari, nakaganansya man ako sing 2,000!'
Nagsiling ang iya agalon sa iya, 'Maayo ka nga suluguon! Masaligan ka! Kag tungod nga masaligan ka kag maayo magpatikang sang diutay nga kantidad, karon itugyan ko sa imo ang mas dako pa gid nga kantidad. Dali, magkalipay ka upod sa akon!'
Nagpalapit man ang suluguon nga nakabaton sing 1,000. Nagsiling siya, 'Nahibaluan ko nga mapintas ka kag wala kaluoy nga tawo, kay ginakuha mo ang ganansya sang iban nga nagpangabudlay.
Gani ginhadlukan ako. Amo ina nga ginlubong ko na lang sa duta ang imo kuwarta. Yari ang imo kuwarta.'
Nagsiling ang iya agalon. 'Malain ka kag matamad nga suluguon! Tungod nahibaluan mo nga ginakuha ko ang ganansya sang iban nga nagapangabudlay,
ti kuntani ginpatago mo sa bangko ang akon kuwarta agod sa akon pagbalik makuha ko ang akon kuwarta pati na ang iya saka.'
Kag dayon nagsiling siya sa iban pa nga mga suluguon, 'Sige kuhaa ninyo ang iya kuwarta kag ihatag sa suluguon nga may kantidad nga 10,000.
Kay ang masaligan hatagan pa gid agod magdamo pa gid ang iya, pero ang indi masaligan, bisan ang diutay nga gintugyan sa iya kuhaon pa sa iya.
Ang suluguon nga wala sing pulos ihaboy ninyo sa kadudulman didto sa guwa. Didto magahibi siya kag magabagrot ang iya mga ngipon.' "
Prayers:
"Lord Jesus, be the ruler of my heart and thoughts, be the king of my
home and relationships, and be the master of my work and service. Help
me to make good use of the gifts, talents, time, and resources you give
me for your glory and your kingdom."
***
Reflection of the Daily Gospel:
What can economics and productivity teach us about the kingdom of heaven? Jesus' story about a businessman who leaves town and entrusts his money with his workers made perfect sense to his audience. Wealthy merchants and businessmen often had to travel abroad and leave the business to others to handle while they were gone. Why did Jesus tell this story and what can it teach us? Most importantly it tells us something about how God deals with us, his disciples and servants. The parable speaks first of the Master's trust in his servants. While he goes away he leaves them with his money to use as they think best. While there were no strings attached, this was obviously a test to see if the Master's workers would be industrious and reliable in their use of the money entrusted to them. The master rewards those who are industrious and faithful and he punishes those who sit by idly and who do nothing with his money. The essence of the parable seems to lie in the servants' conception of responsibility. Each servant entrusted with the master's money was faithful up to a certain point. The servant who buried the master's money was irresponsible. One can bury seeds in the ground and expect them to become productive because they obey natural laws. Coins, however, do not obey natural laws. They obey economic laws and become productive in circulation. The master expected his servants to be productive in the use of his money.
What do coins and the law of economics have to do with the kingdom of God? The Lord entrusts the subjects of his kingdom with gifts and graces and he gives his subjects the freedom to use them as they think best. With each gift and talent, God gives sufficient the means (grace and wisdom) for using them in a fitting way. As the parable of the talents shows, God abhors indifference and an attitude that says it's not worth trying. God honors those who use their talents and gifts for doing good. Those who are faithful with even a little are entrusted with more! But those who neglect or squander what God has entrusted to them will lose what they have. There is an important lesson here for us. No one can stand still for long in the Christian life. We either get more or we lose what we have. We either advance towards God or we slip back. Do you seek to serve God with the gifts, talents, and graces he has given to you?
No comments:
Post a Comment