"Ang bisan sin-o nga magainom sang tubig nga Akon ihatag indi na gid pag-uhawon"

Ebanghelyo subong nga Adlaw (Juan 4:5-42)

Sang nagaagi na sila sa Samaria, nakaabot sila sa banwa nga ginatawag Sicar, malapit sa duta nga ginhatag ni Jacob sa iya anak nga si Jose.

May bubon didto nga ginhimo ni Jacob. Kag tungod nga udtong adlaw na kag nakapoy na gid si Jesus sa iya paglakat, nagpungko na lang siya sa higad sang bubon.

Ang iya mga sumulunod nagderetso sa banwa agod magbakal sang pagkaon. Karon, samtang nagapungko siya didto, nag-abot ang isa ka babayi nga taga-Samaria agod magsag-ob. Nagsiling si Jesus sa iya, "Abi paimna man ako."

Nagsiling ang babayi sa iya, "Indi bala nga ikaw Judio kag ako Samariahanon, kag babayi pa. Ngaa mangayo ka sa akon sang tubig?" (Amo ini ang iya ginsiling tungod kay ang mga Judio wala nagasapak sa mga Samariahanon.)

Nagsiling si Jesus sa babayi, "Kon nahibaluan mo lang kon ano ang ginahatag sang Dios, kag kon sin-o ang nagapangayo sa imo sang tubig, ikaw pa kuntani ang magapangayo sa akon agod hatagan ko ikaw sang tubig nga nagahatag sang kabuhi."

Nagsiling ang babayi sa iya, "Sir, wala ka sing timba kag madalon ang bubon. Diin bala ikaw makakuha sang tubig nga nagahatag sang kabuhi?

Ang aton katigulangan nga si Jacob amo ang nagkutkot sini nga bubon. Siya kag ang iya mga anak pati ang iya mga kasapatan nag-inom sa sini nga bubon. Ano, sobra ka pa bala sa aton katigulangan nga si Jacob?"

Nagsabat si Jesus, "Ang bisan sin-o nga nagainom sa sini nga tubig pagauhawon liwat.

Pero ang bisan sin-o nga magainom sang tubig nga akon ihatag indi na gid pag-uhawon. Kay ang tubig nga akon ihatag sa iya mangin pareho sang buhi nga tuburan dira sa iya nga magahatag sang kabuhi nga wala sing katapusan."

Gani nagsiling ang babayi kay Jesus, "Sir, hatagi man ako sina nga tubig nga imo ginasiling agod indi na ako pag-uhawon liwat, kag agod indi na kinahanglan nga magbalik-balik pa ako diri para magsag-ob."

Nagsiling si Jesus sa iya, "Ti kadtui ang imo bana kag dal-a diri."

Nagsabat ang babayi, "Wala ako sing bana." Nagsiling si Jesus, "Husto ina. Wala matuod ikaw sing bana, kay sadto ka pa may lima ka bana, kag ang lalaki nga imo ginapuyo karon indi mo matuod nga bana. Gani matuod ang ginasiling mo nga ina."

Nagsiling ang babayi sa iya, "Sir, siguro propeta ka.

Ang amon mga katigulangan nagsimba sa Dios sa sini nga bukid, pero kamo nga mga Judio nagasiling nga ang mga tawo dapat magsimba sa Dios sa Jerusalem."

Nagsiling si Jesus sa babayi, "Pamati bala anay! Magaabot ang tion nga indi na kamo magsimba sa Amay sa sini nga bukid ukon sa Jerusalem."

Kamo nga mga Samariahanon, wala gid kamo makakilala kon sin-o ang inyo ginasimba. Pero kami nga mga Judio nakakilala kon sin-o ang amon ginasimba, kay paagi sa amon luwason sang Dios ang mga tawo."

Nagsiling pa gid si Jesus, "Sa pagkamatuod, magaabot ang adlaw kag nag-abot na gani, nga ang matuod nga mga manugsimba magasimba sa Amay paagi sa espiritu kag kamatuoran. Kag amo ini nga klase sang mga manugsimba ang gusto sang Dios nga magasimba sa iya.

Ang Dios espiritu, gani ang nagasimba sa iya dapat magsimba paagi sa espiritu kag kamatuoran."

Nagsiling ang babayi, "Nahibaluan ko nga magaabot ang Mesias nga ginatawag man nga Cristo. Kag kon mag-abot na siya, sugiran niya kita parte sa tanan nga mga butang."

Nagsiling si Jesus sa iya, "Ako nga nagapakighambal sa imo karon amo ang ginasiling mo nga magaabot."

Pagkasiling niya sini nag-abot dayon ang iya mga sumulunod. Natingala gid sila sang nakita nila nga nagapakighambal siya sa isa ka babayi. Pero wala gid sing bisan sin-o sa ila nga nagpamangkot sa babayi kon ano ang iya kinahanglan. Wala man sila nagpamangkot kay Jesus kon ngaa nagapakighambal siya sa babayi.

Dayon ginbilin sang babayi ang iya banga nga salag-uban kag nagbalik sa banwa. Pag-abot niya didto nagsiling dayon siya sa mga tawo,

"Dali bala kamo, tan-awa ninyo ang tawo nga nakahibalo sang tanan ko nga ginpanghimo. Basi kon amo na ini ang Cristo."

Gani nagkadto ang mga tawo didto kay Jesus.

Samtang wala pa nag-alabot ang mga tawo didto kay Jesus, ginapilit si Jesus sang iya mga sumulunod nga magkaon na.

Pero nagsiling si Jesus sa ila, "May pagkaon ako nga wala ninyo mahibalui."

Gani nagpinamangkutanay ang iya mga sumulunod kon bala may nagdala sa iya sing pagkaon.

Nagsiling dayon si Jesus sa ila, "Ang akon kalan-on amo ang pagtuman sang kabubut-on sang nagpadala sa akon kag ang pagtapos sang buluhaton nga iya ginpahimo sa akon.

Indi bala nagasiling man kamo nga apat pa ka bulan bag-o mag-abot ang tig-alani. Pero kon sa akon lang, tig-alani na ini. Tan-awa bala ninyo ang madamo nga mga tawo nga nagaalabot! Kon sa mga alanihon pa, ina luto na gid, kag alanihon na.

Kamo nga bilang mga manug-ani may pagabatunon kamo nga balos halin sa Dios. Kag ang mga tawo, nga bilang inyo ginaani, pagahatagan niya sing kabuhi nga wala sing katapusan. Gani ang mga nagatanom sang mga pulong sang Dios kag ang mga nagaani sang bunga pareho nga magakalipay.

Matuod gid man ang ginasiling nga 'lain ang nagatanom kag lain man ang nagaani.'

Ang inyo halimbawa pareho sa mga manug-ani nga akon ginpadala nga mag-ani sa mga alanihon nga indi kamo ang nagtanom. Kay iban ang nagtudlo anay sa ila, kag kamo ang nakapulos sang ila pinangabudlayan.

Madamo nga mga Samariahanon sa sadto nga lugar ang nagtuo kay Jesus tungod sa ginsugid sang babayi nga nahibaluan ni Jesus ang tanan niya nga ginpanghimo.

Gani pag-abot sang mga Samariahanon didto kay Jesus, ginpangabay gid nila siya nga kon mahimo magtiner siya anay didto sa ila. Gani nagtiner siya didto sing duha ka adlaw.

Tungod sa iya mga ginpanudlo, madamo pa gid nga mga tawo didto ang nagtuo sa iya.

Nagsiling dayon ang mga tawo sa babayi, "Karon nagatuo kami sa iya indi lang tungod sa imo ginsugid sa amon, kundi kami gid mismo nakabati sa iya. Kag nahibaluan namon nga siya amo ang Manluluwas sang kalibutan."

Prayers:

“Lord Jesus, my soul thirsts for you. Fill me with your Holy Spirit that I may always find joy in your presence and take delight in doing your will.”

***

Reflection of the Daily Gospel:

Would you give water to somebody who snubbed you or treated you like an enemy? Jesus did just that and more! He treated Samaritans, the sworn enemies of the Jews, with great kindness and respect. The Jews and the Samaritans who lived in Israel between Galilee and Judaea, had been divided for centuries. They had no dealings with one another, avoiding all social contact, even trade, and inter-marriage. If their paths crossed it would not be unusual for hostility to break out. When Jesus decided to pass through Samaria he stopped at Jacob's well because it was mid-day and he was both exhausted and thirsty. Jacob's well was a good mile and a half from the nearest town, called Sychar. It wasn't easy to draw water from this well since it was over a hundred feet deep. Jesus had neither rope nor bucket to fetch the water. When a Samaritan woman showed up at the well, both were caught by surprise. Why would a Samaritan woman walk a mile and a half in the mid-day heat to fetch her water at a remote well rather than in the local town? She was an outcast and not welcomed among her townspeople. Jesus then did something no respectable Jew would think of doing. He reached out to a Samaritan, thus risking ritual impurity and scorn from his fellow Jews. He also did something no strict Rabbi would dare to do in public without loss to his reputation. He greeted the woman and spoke openly with her. Not only was she a woman, but an adulteress and public sinner as well. No decent Jew or Samaritan would even think of being seen with such a woman, let alone exchanging a word with her!

Jesus broke through the barriers of prejudice, hostility, and tradition to bring the good news of peace and reconciliation to Jews, Samaritans, and Gentiles alike. He demonstrated the universality of the gospel both in word and deed. No one is barred from the love of God and the good news of salvation. There is only one thing that can keep us from God and his redeeming love – our stubborn pride and wilful rebellion.

What is the point of Jesus’ exchange with the Samaritan woman about water? Water in the arid land was scarce. Jacob’s well was located in a strategic fork of the road between Samaria and Galilee. One can live without food for several days, but not without water. Water is a source of life and growth for all living things. When rain came to the desert, the water transformed the wasteland into a fertile field. The kind of water which Jesus spoke about was living, running, fresh, pure water. Fresh water from a cool running stream was always preferred to the still water one might find in a pool or resevoir. When the Israelites complained about lack of water in the wilderness, God instructed Moses to strike the rock and a stream of fresh living water gushed out (Exodus17:6 ). Even though the Israelites did not trust God to care for them in the wilderness, God, nonetheless gave them abundant water and provision through the intercession of his servant Moses.

The image of "living water" is used throughout the scriptures as a symbol of God’s wisdom, a wisdom that imparts life and blessing to all who receive it. “The teaching of the wise is a fountain of life” (Proverbs 13:14). "Living water" was also a symbol for the Jews of thirst of the soul for God. The water which Jesus spoke of symbolized the Holy Spirit and his work of recreating us in God’s image and sustaining in us the new life which comes from God. The life which the Holy Spirit produces in us makes us a "new creation" in Jesus Christ (2 Corinthians 5:17). Do you thirst for God and for the life of the Holy Spirit within you?

Hippolytus, a second century Christian writer, explains the significance of the Holy Spirit’s work in us: “This is the water of the Spirit: It refreshes paradise, enriches the earth, gives life to living things. It is the water of Christ’s baptism; it is our life. If you go with faith to this renewing fountain, you renounce Satan your enemy and confess Christ your God. You cease to be a slave and become an adopted son; you come forth radiant as the sun and brilliant with justice; you come forth a son of God and fellow-heir with Christ.” (From a sermon, On the Epiphany)

Basil the Great (c. 330-379) speaks in a similar manner: “The Spirit restores paradise to us and the way to heaven and adoption as children of God; he instills confidence that we may call God truly Father and grants us the grace of Christ to be children of the light and to enjoy eternal glory. In a word, he bestows the fullness of blessings in this world and the next; for we may contemplate now in the mirror of faith the promised things we shall someday enjoy. If this is the foretaste, what must the reality be? If these are the first fruits, what must be the harvest?” (From the treatise, The Holy Spirit)